De grote dag naderde. Vierentwintig uur nadat ze in New York aan land waren gegaan, verlieten de vier leden van het Davis Cup-team van Frankrijk de Big Apple en gingen op weg naar het noorden. Het was zes uur rijden langs de kust. Long Island. New Haven. New London. Narraganset. Het toepasselijk genaamde Providence. Dan Boston, Massachusetts, hun eindbestemming. Hier zouden de Franse spelers het opnemen tegen de Australiërs, in deze opwindende stad.

Ondanks de provinciale sfeer had Boston de culturele uitstraling van een grote hoofdstad. Hier studeerden en schreven mensen. Gestimuleerd door machtige industriële families ontwikkelde de stad zich ook in een fenomenaal tempo. Overal verrezen nieuwe, glanzende gebouwen - het Boston Opera House, de Symphony Hall, de Fenway Studios - en slechts enkele dagen later werd de internationale luchthaven ingehuldigd.

De wedstrijden zouden op 16 augustus beginnen in Longwood Cricket Club in Chestnut Hill. Met nog een paar dagen te gaan, gebruikten René Lacoste en zijn teamgenoten de tijd om de laatste aanpassingen op het veld te maken. Maar hun nieuwsgierigheid dreef hen ook naar buiten om de stad te verkennen. Lacoste en zijn teamcaptain en coach Allan H. Muhr vonden het vooral leuk om rond te dwalen in het winkelgebied rond Park Street Church, de grote kerk in het centrum van Boston.

Op een van die wandelingen stopte Lacoste voor een luxe reisartikelenwinkel. Zijn oog was gevallen op een koffer. Het was een prachtig stuk bagage gemaakt van krokodillenhuid. Zoiets had hij in Frankrijk nog nooit gezien. Hij draaide zich glimlachend om naar Muhr en zei: ""Als ik mijn wedstrijd tegen de Australiërs win, geef je me die koffer!"" De deal was beklonken.